Robert Motelski, LIGHT

13 lat temu po raz pierwszy ujrzałam obrazy Roberta Motelskiego. Zrobiły one na mnie wielkie wrażenie. Jako kuratorka polskiej sztuki współczesnej w Austrii i w ramach organizacji wystaw z artystami z mojego rodzinnego kraju, z zainteresowaniem oglądałam poczynania młodych twórców w Polsce. Malarstwo Roberta Motelskiego od samego początku było mi bardzo bliskie; poruszyło coś w środku mnie i dotknęło głęboko, zaintrygowało mnie, wyróżniało się pośród innych pozycji malarskich tamtych lat. Było czyste, zredukowane, jednak pełne ekspresji i swoistej ciszy. Cisza w jego pracach przemawiała do mnie i przyciągała mnie w sposób magiczny.
Powiedziałabym wręcz, że są to prace mające w sobie magię.

Robert Motelski maluje naturę. Nie są to wierne jej odzwierciedlenia, ale jego specyficzne spojrzenie na nią. A jest to spojrzenie czyste, przenikliwe, koncentrujące się na najmniejszych nawet, nam umykających szczegółach. Często jest tak, że to co widzimy codziennie nie jest przez nas rzeczywiście spostrzegane, bo nasza codzienność i rzeczywistość, szybkość z jaką się w niej i wobec niej poruszamy, nie pozwala nam ‘prawdziwie widzieć’. Nasza percepcję można porównać do szybkiej jazdy samochodem, w trakcie której mijamy miasta i krajobrazy. Widzimy może po drodze zarysy drzew, rzekę, jezioro, zachodzące słońce, ale widzimy je w milisekundzie. Są one dla nas ledwo zauważalnym tłem w trakcie naszej drogi. A ponieważ widzimy je codziennie, nie są one czymś co nas zaskakuje, jesteśmy do nich i do sposobu patrzenia na nie przyzwyczajeni. Uchodzą naszej uwadze istotne i ważne elementy całości.

Robert Motelski patrzy się rzeczywiście i prawdziwie. Jakby w zwolnionym tempie zapisuje sobie w pamięci wszystkie szczegóły swojej drogi, nawet te najmniejsze. Po tym przetwarza je w swoich obrazach i w nich pozwala spojrzeć się nam na naturę i jej fragmenty jego świeżym, skoncentrowanym i przenikliwym wzrokiem. Wtedy właśnie patrząc z perspektywy artysty wiele zaskakuje, zadziwia i oczarowuje; nagle widzimy znane nam elementy, ale w nowej dla nas perspektywie i w ich prawdziwym, prostym znaczeniu i pięknie.
Wszystko się tu liczy: pory roku i ich koloryty, woda odbijająca zarysy konarów, drzewa spowite cieniem albo przecięte pasmami słońca, źdźbła traw, szuwary trzcin zaginające się pod wiatrem.

Istotna rolę w malarstwie Motelskiego odgrywa tytułowe światło z wystawy w galerii Sandhofer.
Widzimy je szczególnie w cyklu obrazów pod tytułem „Light“ i widzimy je też w nokturnach „Stars“- najnowszym cyklu artysty.

Cykl „Light“ pokazuje nam bezkresne, rozświetlone wodne krajobrazy. Światło igrające na wodzie namalowane tysiącami punktów na jej powierzchni. Wszystkie one zamieszczone są w jednolitej kolorystycznie przestrzeni, która nabiera transcendentnego wymiaru. 
W tym właśnie wymiarze działa magia spojrzenia Motelskiego: tu właśnie jest magnetyczna cisza i spokój, która przyciąga, fascynuje i koi duszę.

Znowu w cyklu „Stars“ pokazuje nam Motelski nocne niebo oświetlone konfiguracjami gwiazd, w tym Drogę Mleczną oddaloną od naszej planety o około 300 lat świetlnych.
Gwiazdy tworzące konstelacje najczęściej nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. Mimo pozornej bliskości, wynikającej z położenia na sferze niebieskiej, z reguły znajdują się one w bardzo różnych odległościach od Ziemi i od siebie nawzajem.
To niebo też jest bezkresem ubarwionym drgającymi punkcikami światła na atramentowym podłożu odległej tęsknoty, jaką czuje każdy z nas wpatrując się w nie. Tak odlegle i tak bliskie i tak zimne, bo niepojęte, teraz uchwycone na płótnach artysty.

Kasia Sandhofer